~Zemsta~ Vithias

(Więcej autorskiego spamu)

Dzień jak co dzień z życia Mathiasa - jego normalność jest zaburzona, do czego, myślał, ze zdążył przywyknąć. Jednak zawsze znajdzie się coś, co pokaże mu, ze jeszcze wiele w życiu może go spotkać.

Mathias wracał właśnie do domu z pracy. Swoim zwyczajem myślał o problemach wszechświata i dziejach ludzkości (tak naprawdę to tylko szedł i nucił sobie piosenkę, no ale przecież nie można powiedzieć o tym wprost). Dotarł do drzwi dużego domostwa (wyjaśniając niedomówienia - domostwo należało do pewnej rodziny, z którą już dość dawno splótł nieodwracalnie swoje życie i parę innych rzeczy). Miał oczywiście klucze do tej posiadłości - w końcu w niej mieszkał od jakiegoś czasu. Otworzył drzwi i wszedł spokojnie do środka.

-O, Mathias! Cześć - z kuchni wychylił się zaraz jeden z mieszkańców, a konkretnie pewien nastolatek (czyt. Aaron Nils Anesel we własnej osobie, syn właściciela domu). Chłopak ten z pozorów był zwykłym młodym człowiekiem, jednak pod tą niewinną i poniekąd uroczą powłoczką kryło się wiele dziwnych rzeczy. Nie będzie tu jednak o nich napisane, bo nie o nich jest ta historia.

-Cześć - przywitał się mężczyzna. - Gdzie ojciec? - zapytał zaraz po dostrzeżeniu, że właściciela włości nie ma w pomieszczeniu.

-U góry. W łazience - wyjaśnił młody od razu. - Jednak zanim tam pójdziesz, to... A z resztą, brak mi słów, by to opisać. Sam zobaczysz - rzucił za odchodzącym.

Po chwili, nieco, a tak naprawdę to bardzo, zaniepokojony Mathias wszedł do pomieszczenia. Zaraz jednak się cofnął i zamknął drzwi. Chciał się truchtem oddalić stamtąd, jednak z pomieszczenia wyszedł Vidar we własnej osobie.

Człowiek ten, który cieszył się zabójczą sławą w okolicy (chociaż ostatnio ze względu na założenie rodziny, nieco sie uspokoił), który umiał zrobić w życiu wiele i wielokrotnie mógł człowieka zaskoczyć, tym razem przeszedł samego siebie. Stał sobie, jak gdyby nigdy nic, susząc ręcznikiem swoje... różowe włosy.

-Vidar. Vidar! VIDAR! One są... różowe! - Mathias z wrażenia aż przysiadł na podłodze.

-Och? No popatrz, nie zauważyłem.

-Vidar, coś ty narobił?!

-Się mi popieprzyły tubki i tak wyszło. No nie moja wina, ze to wszystko było rzucone byle jak w jedno miejsce. Ten, kto to zrobił, powinien dostać pisiont solidnych kopów w dupę.

-Sam zrobiłeś tam taki syf.

-Szukałem wiarygodnego usprawiedliwienia dla mojego katastrofalnego w skutkach kaprysu, ale jak wolisz tak to ująć...

-Ja nawet nie będę tego komentował. Idź się ogarnij!

-Dobra, dobra - Vidar poczekał, aż Mathias się odwróci, po czym wykonał tylko jeden mały ruch...

***

-Pora wstawać, Mathias! Mamy nowy, piękny dzień!~ - Vidar zdzielił Mathiasa w twarz poduszką, by ten szybciej wstał (dostał za to później z kapcia).

-Co ty taki radosny od rana? - Ratchew z trudem wstał. - Ale mnie łeb boli... Nic z wczoraj nie pamiętam. Czy my piliśmy?

-Nope. Ale to teraz nieważne. Słuchaj, bo ja musze pilnie wyjść. Wrócę dopiero wieczorem, także... Trzymaj się! - krzyknął i wybiegł. Podejrzanie szybko wybiegł.

Mathias wyczulony (przez swojego kochanka i jego pomysły) na wszystko, poczuł rodzące się w jego umyśle podejrzenie. Niesiony tym uczuciem wstał i podszedł do lustra.

Otworzył szeroko oczy na widok swojego odbicia.

Jego włosy, bardzo długie, sięgające prawie do pasa, o które zawsze dbał i które były jego dumą...

-Fioletowe. Fioletowe ombre. Mam na głowie jebane ombre. I to fioletowe. Ombre. Na moich włosach - gadał do siebie. Po chwili zacisnął ze złością zęby. - Chyba muszę dokonać aktu małej, krwawej zemsty...

***

Vidar wrócił do domu rzeczywiście późnym wieczorem. A tak właściwie to późną nocą. Było już po pierwszej, gdy przekroczył próg mieszkania. Spodziewał się karabinowej salwy, armii wojska, zaminowanego przedpokoju, czegokolwiek. Tymczasem w domu było pusto. I podejrzanie cicho.

Zajrzał do sypialni - Mathias spał. Czyżby pogodził się ze swoją metamorfozą?

Vidar wątpił i dlatego zdecydował się tej nocy spać na kanapie w przedpokoju.

Rano czekało go miłe powitanie - dostał w łeb poduszką. Spodziewał sie, ze zrobił do Mathias, tymczasem karygodnego czynu dokonał jego rodzony syn.

-Tata, zwolniłbyś w końcu tę kanapę.

Vidar posłusznie zwlókł się i poszedł do kuchni. Minął obojętnie Mathiasa, na jego pogodne "dzień dobry" odpowiedział jakimś niezrozumiałym burknięciem. Wydobył z zamrażalnika butelkę i postanowił udać się z nią do pokoju, gdy nagle coś go poraziło.

Odwrócił sie powoli w stronę stojącego tyłem partnera.

-Math?

-Hm?

-Twoje włosy...

-Co?

-GDZIE ONE SĄ?

-Co tak głupio pytasz. przecież widzisz, ze są. Tylko nieco krótsze - Mathias nawet nie odwrócił się w stronę rozmówcy.

-NIECO? ONE SA TERAZ KRÓTSZE OD MOICH!

-Widzisz, ściąłem je tak, by nie został ślad po ombre - Mathias przygładził króciutkie teraz włosy. Rzeczywiście, nie sięgały mu teraz nawet do ramion.

-Ale... dlaczego?

-Żebyś miał tą świadomość, ze jak z tobą skończę, to ty nie będziesz mógł zrobić tego samego - mężczyzna odwrócił się z przerażającym uśmiechem na twarzy...

~THE END~